Βοσπορινά Όνειρα

Περιγραφή

Τῷ Ἐντιμοτάτῳ κυρίῳ Ἀνδρέᾳ Ρομποπούλῳ, Διευθυντῇ τῆς ἐν τῇ Πόλει ἐκδιδομένης Ἐφημερίδος «Ἠχώ», τέκνῳ τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ, χάριν καὶ εἰρήνην παρὰ Θεοῦ.

Ἐν πατρικῇ χαρᾷ ἐπληροφοφόρηθεν ἐκ γράμματος τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἐντιμότητος περὶ τῆς ἐκδόσεως ἀνθολογίας ποιημάτων τῆς ἐκπαιδευτικοῦ μητρός σας, Ἐλλογιμωτάτης κυρίας Μαρίας Ρομποπούλου, τῆς ὁποίας τὴν ἐκπαιδευτικὴν δραστηριότητα καὶ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνταντινουπόλεως καὶ προσωπικῶς ἐν εὐχαριστίαις ἐνθυμούμεθα καὶ τιμῶμεν.

Ὁ ποιητικὸς λόγος τῆς μετὰ χεῖρας ἀνθολογίας ἀποτελεῖ ἓν ἐπὶ πλέον ἄνθος νοσταλγικὸν τῶν διαχρονικῶς δρωμένων ἐν τῇ μεγάλῃ πόλει τοῦ Κωνσταντίνου, ἰδιαιτέρως δὲ αἰσθημάτων καὶ βιωμάτων. Μετά τινος δεδικαιολογημένης πικρίας ἡ Μαρία Ρομποπούλου διερωτᾶται: «Πῶς νὰ ξεχάσω… τὸ χέρι ποὺ ἄπονα ψαλίδισε τὴν φλόγα τοῦ ἀμεταπλάστου πυρσοῦ τῆς Χάλκης;» ἢ «…τὴν βουβὴ ἀκρόπολη τῶν γραμμάτων, ποὺ τρώει τὴ σκόνη τῆς καταστροφῆς της» (Ίωακείμιο), ἢ «τῆς Χάλκης τὴν αὔρα, τοῦ Φαναριοῦ τὸ θεῖο μεγαλεῖο» (Ἀνοιξιάτικοι ἀκροβολισμοί), καὶ καταλήγει νοσταλγικῶς «ἐδῶ εἶναι ὅ,τι ἀγαπῶ κι’ ἀναμνήσεις… Δὲν θὰ πάω πουθενά» (Δὲν θὰ πάω).

Ἀναδιφῶντες εἰς τὰ τεθέντα ὑπὸ τὴν προσοχὴν ἡμῶν ποιήματα τῆς συλλογῆς ταύτης, βιοῦμεν τὴν νοσταλγίαν τῆς ἐλλογίμου ἐκπαιδευτικοῦ μας δι’ «ὅ,τι κάποτε ἀγαποῦσε» (Τώρα φεύγω) –καὶ ἀσφαλῶς οἱ πάντες ὅπου γῆς Πολῖται ἀγαπῶμεν καὶ νοσταλγοῦμεν–. Βεβαίως, ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους δὲν συμμερίζεται τὴν ποιητικὴν ἀναφοράν: «τὶς συμπληγάδες τὶς ἀφήνουμε κάπου ἐκεῖ… Θαμμένες στοῦ Βόσπορου τὰ νέφη» (Τὸ ἅλας τῆς ψυχῆς) «γράφοντας τὸν ἐπίλογο τῆς πρότερο κατάλυσης…» (Ἰωακείμιο).

Καὶ δὲν τήν συμμεριζόμεθα διότι ἀναμιμνησκόμεθα ἐπικαίρως, ὡς τὸν λόγον τῆς παρ’ ἡμῖν καὶ ἐν ἡμῖν ἐλπίδος, τῆς πρὸς προσκυνητὰς τοῦ Ἱεροῦ Φαναρίου σοφῆς ρήσεως τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Δημητρίου: «Ἡ Ὁμογένεια τῆς Πόλης δὲν τελειώνει. Εἶναι σὰν τὴν Λερναία Ὕδρα», ἐμπειρίαν, τὴν ὁποίαν μετὰ λόγου γνώσεως ἐπαναλαμβάνει ὁ διάδοχός του καὶ σήμερον, ἀποτιμῶν τὴν πορείαν τῆς ἐνταῦθα, μεγάλης ποτὲ καὶ λαμπρᾶς, σήμερον σμικρυνθείσης καὶ ὀλιγάριθμου, παρουσίας ἡμῶν ὅσων ἐτάχθημεν νὰ φυλάσσωμεν τὰς νοητὰς θερμοπύλας τοῦ Βοσπόρου καὶ τὴν ἀνέσπερον ἀπὸ τοῦ Φαναρίου λαμπηδόνα, τὴν φωτίζουσαν δι’ ἐκλάμπρου φωτὸς τὴν οἰκουμένην.

Εὐλογοῦντες καὶ χαιρετίζοντες τὴν ἔκδοσιν ταύτην, συγχαίρομεν τὴν κυρίαν Μαρίαν Ρομποπούλου διὰ τὴν προσφορὰν αὐτῆς πρὸς τὴν ἡμετέραν παιδείαν, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερον πρὸς τὴν ὁμογένειαν διὰ τῆς ἱδρύσεως πρὸ τεσσαρακονταετίας ὑπὸ τοῦ ἐπίσης ἐκπαιδευτικοῦ συζύγου αὐτῆς ἀειμνήστου Χαραλάμπους τῆς Ἐφημερίδος «Ἠχώ», τῆς συνεχιζούσης σήμερον ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τῆς ὑμετέρας Ἐντιμότητος τὴν μαρτυρίαν τῶν παρ’ ἡμῖν ἐνταῦθα τεθησαυρισμένων καὶ διαχρονικῶς ἀγρύπνως φυλασσόμενων ὁσίων καὶ ἱερῶν, ἐν μέσῳ συμπληγάδων πολλῶν, καὶ προβαλλούσης τὴν προσφορὰν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ περὶ αὐτὸ ἐνταῦθα «μικροῦ λήμματος» τῶν ὀρθοδόξων ρωμαίων, καὶ εὐχαριστούμεν διὰ τὴν βιωματικὴν ταύτην σύλληψιν καὶ συλλογήν, ἡ ὁποία ὡς ἀνθολογία ποιήσεως παρουσιασθήσεται εἰς ἐν Ἀθήναις ὀργανουμένην τῇ κζ΄ τρέχοντος μηνὸς Ἀπριλίου ἐκδήλωσιν, μὲ θέμα «Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Πόλης στὸν 21ο αἰώνα».

Δεόμενοι ἐκτενῶς ὑπὲρ τῆς ἐπιτυχίας ἐν πᾶσι τῆς ἐκδηλώσεως ταύτης, διαδηλοῦμεν ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχείον καὶ ἡ ἐνταῦθα Ὁμογένεια συνεχίζει καὶ θὰ συνεχίζῃ ὄχι μόνον κατὰ τὸιν διανυόμενον 21ον αἰῶνα, ἀλλὰ ἐσαεί, νὰ ἐποτελῇ νοσταλγικὸν ποίημα, ἀλλὰ καὶ βιωματικὸν πλούτον καὶ φῶς διὰ τὸ ἡμέτερον Γένος, διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διὰ τὸν κόσμον ἅπαντα.

‘Επὶ δὲ τούτοις, καταστέφομεν τὴν ὑμετέραν Ἐντιμότητα, τὴν ἀγαπητὴν μητέ­ρα αὐτῆς, καὶ πάντας τοὺς μέλλοντας μετασχεῖν τῆς ἐκδηλώσεως, καθὼς καὶ τοὺς μελετητὰς τῆς ἀνθολογίας διὰ τῶν πατρικῶν καὶ Πατριαρχικῶν ἡμῶν εὐχῶν καὶ εὐλογιῶν, ἐπικαλούμενοι ἐπὶ πάντας τὴν Χάριν καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος τοῦ διακρατοῦντος τὰ ἠνία τῆς ἱστορίας Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.