Ισλαμικά – Ακοή και υπακοή

Περιγραφή

Ἐλαχίστων ἐπιστημόνων τὰ ὀνόματα ἐταὐτίσθησαν πλήρως πρὸς συγκεκριμένα γνωστικὰ πεδία. Τοῦ Ν. Πανταζοπούλου μὲ τὸ ἑλληνικὸν δίκαιον ἐν τῇ διαχρονίᾳ του, τοῦ Γ. Μπαλῆ μὲ τὸ ἀστυκὸν δίκαιον, τοῦ Ἀν. Χριστοφιλοπούλου μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸν δίκαιον, τοῦ Γ.Δ. Καλλιμοπούλου μὲ τὸ τραπεζικὸν δίκαιον καὶ τὸ δίκαιον τοῦ χρήματος, τοῦ Ν. Τωμαδάκη μὲ τὸ Βυζάντιον, τοῦ Εὐ. Μουτσοπούλου μὲ τὴν φιλοσοφίαν, τοῦ Κων. Γαβρόγλου μὲ τὴν ἐπιστημολογίαν, τοῦ Μιχ. Σπουρδαλάκη μὲ τὴν πολιτικὴν κοινωνιολογίαν, τῶν Γ. Πρεβελάκη καὶ Ἰ.Θ. Μάζη μὲ τὴν γεωπολιτικήν, τοῦ Γρ. Ζιάκα μὲ τὸ ἰσλάμ. Εἰς αὐτούς, καὶ ἄλλους τοὺς ὁποίους ὁ χῶρος δὲν ἐπιτρέπει τὴν προσθήκην, συγκαταλέγεται αὐτοδικαίως καὶ ὁ καθηγητὴς Μάριος Μπέγζος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα κατέστη ταὐτόσημον πρὸς τὴν φιλοσοφίαν τῆς θρησκείας. Ὁ Μ. Μπέγζος ἀποτελεῖ μίαν ὅλως ἰδιαιτέραν
περίπτωσιν θεολόγου, ὡς κύριος ἐκφραστὴς καὶ αὐθεντικὸς συνεχιστής, διὰ τοῦ καθηγητοῦ του Ν. Νησιώτου, τοῦ Νικ. Λούβαρι. Φιλόσοφος και θεολόγος. Ἕνωσις ἀνθεκτικὴ ἑνὸς ὀξυμώρου σχήματος τὸ ὁποῖον ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μ. Μπέγζου ἀποκτᾷ αὐθυπαρξίαν ὑπερβαίνουσαν τὴν τοῦ σχήματος ἀντιφατικότητα. Δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι ἡ πολυετὴς διδακτικὴ καὶ ἐρευνητικὴ ἐπιστημονική του προσφορὰ ἐτάραξε τὰ λιμνάζοντα ὕδατα μιᾶς σκέψεως ἐν πολλοῖς στατικῆς καὶ ἑνὸς πεδίου ἀρκουμένου εἰς τὴν μίμησιν, τὴν ἐπανάληψιν καὶ τὴν ἑτεροφωτίαν. Ἀνήκει εἰς τοὺς τολμηρούς· ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν διστάζουν ν’ ἀμφιβάλλουν, νὰ προκαλοῦν διὰ τῶν ἰδεῶν των, — οὐχὶ κατὰ κανόνα κοινῶς καὶ εὐκόλως ἀποδεκτῶν, — καὶ νὰ τάμουν νέας ἀτραποὺς κατόπιν ἐπιπόνου καὶ ἐπιμόνου πνευματικῆς ἐργασίας. Ὁ καθηγητὴς Μάριος Μπέγζος, εἰς τὸ πλουσιώτατον συγγραφικόν του ἔργον, ἐκάλυψε σχεδὸν τοὺς πλείστους τῶν τομέων τῆς φιλοσοφίας τῆς θρησκεί-
ας, μὲ προεκτάσεις εἰς τὴν θρησκειολογίαν καὶ τὴν ἱστορίαν τῶν θρησκευμάτων. Δὲν θὰ ἠδύνατο λοιπὸν νὰ παραλείψῃ καὶ τὸ ἰσλάμ, τὸ ὁποῖον ἐγνώρισεν εἰς βάθος καὶ διηκόνησεν ἐμβριθῶς καταθέτων καὶ ἐδῶ θέσεις, αἱ ὁποῖαι καὶ πάλιν προκαλοῦν τὴν βαθεῖαν συντηρητικὴν σκέψιν μιᾶς κοινωνίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἡ συμβίωσις καὶ ἡ συνύπαρξις ἀποτελοῦν προαπαιτούμενον τοῦ πολιτισμοῦ και ἐφαλτήριον ἑνὸς εἰρηνικοῦ καὶ πεπολιτισμένου μέλλοντος.[Από τον πρόλογο του βιβλίου, Πρόλογος: Κυριακός Νικολάου-Πατραγάς]