Μικρό εγχειρίδιο για τη διαφθορά στη δικαιoσύνη

Περιγραφή

Παραλειπόμενα του βιβλίου: «Το Ελεγκτικό Συνέδριο στο σύγχρονο δημοσιονομικό περιβάλλον» ή αλλιώς: Κατάπτωση χωρίς όρια

Ιστορικά, η διαφθορά εμφανίζεται μεμονωμένα ή σε οργανωμένες ομάδες, κοινωνίες, κράτη, διεθνείς οργανισμούς και εξελικτικά έχει εδραιωθεί ως κυρίαρχη και διαρκώς επιδεινούμενη μάστιγα της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει κρατική οντότητα, υποανάπτυκτη ή ανεπτυγμένη και πολιτικό σύστημα οποιασδήποτε απόχρωσης που να μην μαστίζεται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, από τη λαίλαπα της διαφθοράς. Στις ανεπτυγμένες χώρες τα συστήματα καταπολέμησης του φαινομένου αποδεικνύονται ελάχιστα αποτελεσματικά και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες η διαφθορά εντοπίζεται ως Λερναία Ύδρα, μέσα στα ίδια τα συστήματα καταπολέμησής της.

Όταν μάλιστα η διαφθορά δεν περιορίζεται σε ατομικό επίπεδο ή σε επίπεδο οργανωμένων ομάδων, αλλά επεκτείνεται και σε επίπεδο θεσμών, αποκτά δηλαδή συστημικό χαρακτήρα, τότε οι συνέπειές της καταλήγουν ολέθριες. Στις περιπτώσεις που τα συστήματα εντοπισμού και καταστολής της διαφθοράς αποτυγχάνουν, δεν απομένει για τα θύματα της παρά η προσφυγή στη δικαιοσύνη.

Τι συμβαίνει όμως όταν η διαφθορά έχει εδραιωθεί στον πυρήνα της δικαιοσύνης, που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο όσων υφίστανται τις συνέπειές της; Ακόμη χειρότερα, τι συμβαίνει όταν οι υπόλοιποι θεσμοί είναι ενήμεροι για τη διαφθορά στη δικαιοσύνη και δεν αντιδρούν; Πόσο αυτό επηρεάζει τη συνολική πορεία της χώρας;
Αυτό το εγχειρίδιο φιλοδοξεί να αναδείξει σε πρακτικό επίπεδο τις επιπτώσεις της διαφθοράς στη χώρα μας, οι οποίες αφορούν πρωτίστως στη δικαιοσύνη. Κατά την άποψη του γράφοντος, εάν η διαφθορά στον συγκεκριμένο τομέα δεν αντιμετωπισθεί με δραστικά μέτρα επείγουσας προτεραιότητας, είναι αναπόφευκτη η περαιτέρω επιδείνωσή της.

Από τον αποτυπωμένο γενικότερο κλονισμό της εμπιστοσύνης της ελληνικής κοινής γνώμης ως προς την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της απόδοσης δικαιοσύνης, ανακύπτει μία σειρά σοβαρών ερωτημάτων:
– Ποια μπορεί να είναι η τύχη μιας χώρας, όταν το δικαστικό της σύστημα έχει περιέλθει σε ανυποληψία;
– Μήπως η ποιότητα και η αναποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης είναι αποτέλεσμα του εδραιωμένου συστήματος της κομματοκρατίας και του ενιαίου κυβερνητισμού;
– Μήπως ως πολίτες έχουμε ευθύνη για την εδραίωση αυτού του συστήματος που αποτελεί την πυορροούσα πληγή της χώρας;
– Πώς και από ποιους μπορεί να ανατραπεί το συγκεκριμένο σύστημα;

Ωστόσο, επειδή η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη είναι σοβαρά εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, ειδικά για υποθέσεις μείζονος σημασίας, ανακύπτει ένα πρόσθετο μείζον ερώτημα:
Όταν κόμματα που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και ευαγγελίζονται την πρόοδο και την ευημερία της αδυνατούν να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, αφού είναι μονίμως υπερχρεωμένα λόγω κακοδιαχείρισης, είναι ποτέ δυνατόν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους;